ജീവിത യാത്ര....

യാന്ത്രികനഗരമേ പായുക, പാവമീ-
യാചകവൃദ്ധന്‍ ചരിക്കട്ടെ മന്ദമായ്..
വയ്യയെന്‍ പാദങ്ങള്‍ക്കാക്കം കൊടുക്കുവാന്‍
വിഴിയികില്‍ വീഴാതെ താണ്ടണം ദൂരങ്ങള്‍...
എരിയുന്ന പകലിലും, കോച്ചും തണുപ്പിലും
തോരാത്ത മാരിയിലുമീ യാത്ര തുടരുന്നു...

ജീവിതയാത്രതന്നന്ത്യയാമങ്ങളില്‍
ജനനമാം തെറ്റിന്റെ ശിക്ഷയേറ്റുന്നു ഞാന്‍...
കാഷായവസ്ത്രവും, കരയുന്ന മനവുമായ്‌
കാതങ്ങള്‍ താണ്ടിഞാന്‍ അന്നംപെറുക്കുന്നു...

മരവിച്ച മനസ്സിന്റെ കൊണ്കളിലെവിടെയോ
മധുരമാമോര്‍മ്മ മയങ്ങിക്കിടക്കുന്നു..
സന്തോഷമലരുകള്‍ വിരിഞ്ഞൊരാ നാളുകള്‍
സര്‍വ്വവും നേടിയ ജേതാവിനെപ്പോലെ..
ജിവിതയാത്രതന്‍ വഴിയിലന്നെപോഴോ
ജന്യമായ്, കണ്ണേറൂകൊണ്ടപോല്‍ കൈപുനീര്‍..
ഉറ്റോര്‍ക്കുമുടയോര്‍ക്കുമന്നുമുതല്കു താന്‍
ഉഗ്രനാം ശത്രുവായ് മാറിയതെങ്ങനെ....

പീടികത്തിണ്ണയില്‍ ഒറ്റവിരിപ്പില്‍ ഞാന്‍
പാരവശ്യത്തോടെ നിദ്രയെ പുല്‍കുമ്പോള്‍..
കാല്‍ക്കീഴ്ല്‍ എന്നുമൊരു കൂട്ടിനായ് എത്തിടും
കവലയില്‍ തെണ്ടുമൊരു ചാവാലിപ്പട്ടി...
കാവിപ്പുതപ്പിന്റെ മൂലയില്‍ അവനും
കഷ്ടതകളൊന്നുമറിയാതുറങ്ങുന്നു.......

പുലരിയുടെ കിരണങ്ങള്‍ എത്തിടും മുമ്പേ
പുതിയൊരു യാത്രയുടെ ദിക്ക് തിരയുന്നു...
പതിയനെയെത്തുന്ന മരണത്തിന്‍ കാലൊച്ച
പതിവായി, കാതോര്‍ത്തു നടകൊണ്ടിടുന്നു ഞാന്‍......